T. heeft met smart op deze dag zitten wachten. Er werd afgeteld de laatste veertien dagen. Nu was het zover. Het bezoek aan het ziekenhuis. Ze riep hem binnen:"het moet eraf!" zei ze. Gevolgd met: "zijn haar" T. kon de grap er wel van inzien. Binnen no time was het gedaan. En vies en stinken! De vellen hingen er letterlijk bij. De eerste gang was naar het toilet, de wastafel. Dat gaf in ieder geval een fris gevoel. Door naar de röntgen. Controlefoto's. Terug naar de traumaafdeling. Wachten op de arts. HET WAS OKÉ! Big smile van T. Wel voetballen, maar nog geen braeakdance de komende twee weken. Daar kon hij wel mee leven. Met een nieuwe arm ging hij mee naar huis.
Lees ook: breuk
1 opmerking:
Heerlijk hoor, als dat gips eraf mag. Ik kan ervan meepraten :-)
Een reactie posten