Afgelopen weekend had ik een reünie van de basisschool. De opkomst was redelijk. Er waren veertien klasgenoten. En zelfs vijf leerkrachten. Mensen die ik negenentwintig jaar niet meer gezien heb. Na de basisschool zijn wij verhuisd. Daar, waar we gingen wonen ging ik verder op de MAVO. Ik had thuis mijn fotoboeken erbij gepakt. Bij het zien van de klassefoto's kwamen er al wat herinneringen terug. De schoolbel, zo een met een houten handvat. Iedere laatste vrijdag van de maand toneel. De strenge directeur, onze leraar in klas zes, met zijn ring en meetlat. Het liedje: "vakantie, vakantie klinkt door heel het land. ..nananana.. naar de hei en naar het strand. We gaan kamperen, logeren ..nanana..' En hoe meer je dan terug gaat denken, hoe meer dingen naar boven komen. En daarom ben ik gegaan, benieuwd naar hoe iedereen er nu uit ziet. Wat ze doen. Hebben ze ook kinderen? Zijn ze ook getrouwd? Raar, bij binnenkomst. Ze herkenden me niet; of een beetje. Ik zat ook niet vanaf het begin in hun klas. Pas vanaf klas drie. Gaandeweg de avond vorderde kwamen er meer herinneringen terug. Doordat je er met elkaar over sprak. Iedereen wist wel iets anders. De schoolreisjes. De dingen die we op school deden. Het schoolverlaterskamp. En ook import. Ik was import. Niet van daar. Dat klopt. Zo voelde het ook nu nog. Maar toch, het was erg leuk om die mensen weer een keer te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten