Afscheid

Mijn oudste zoon nam gisteren afscheid op zijn school. Er zou een eindejaarsvoorstelling zijn op school. Ik had wel gehoord dat hij een toneelstukje/liedje zou doen met de klas. Hij wist nog niet of hij daar wel aan mee wilde doen, zo zei hij. Dat mocht hij op het laatste moment nog beslissen. Er moesten wel nette schoenen mee naar school. Van die leren, donkere. Dus pa J. leende zijn nette schoenen uit. Ook moest hij een nette strakke spijkerbroek aan. In eerste instantie zag hij onze belangstelling niet zo zitten. We hoefde van hem niet te komen. Na enig aandringen van mijn kant, het zou tenslotte voor ons ook de laatste keer zijn, stemde hij toch in met onze aanwezigheid. Dus wij daar gisteren naartoe. Iedere klas zou een voortellinkje doen. Bij het stukje van zijn klas deed hij niet mee. Dus moest er nog iets komen. Hij werd aangekondigd. Ik zag dat hij zijn haardracht nog had veranderd, nadat hij vanochtend thuis weg was gegaan. Een kuif met gel naar een kant. Onze zoon, een puber, een knappe knul, toe aan een volgende stap in zijn leven. Hij had samen met zijn logopediste een lied ingestudeerd. En ik wist van niks. Niemand op deze school had zoiets ooit gedaan. De meeste kinderen zijn doof, andere zeer slechthorend. Dat laatste is hij. Dus een lied instuderen en zingen, is toch wel uitzonderlijk. Daar stond hij. Zeker, en ik kreeg op slag een brok in mijn keel toen de muziek begon. "Denk aan mij" van "Ties"(oftewel Daan Schurmans). Na een tijdje zochten z'n ogen mij. Soulmates hebben dan geen woorden nodig. De emoties gieren op zo'n moment door mijn lijf. Achteraf hoorde ik dat alle dames in de zaal het geweldig vonden, en een traantje hadden moeten wegpinken. Hoe trots kan een moeder zijn?!