Op twintig november tweeduizendenzeven ging het mis. En het stomme was, nog niet eens een van onze eigen wedstrijden. Ik moest invallen. De wedstrijd was nog niet eens begonnen. Inspelen, dat waren we aan het doen. En opeens komt er een bal op me af. Ik denk nog: "ruimte maken! en "niet slaan!" En toch sla ik die bal, met een trekkende beweging om m'n arm korter te maken, en ik probeer nog een stap achteruit te doen, maar dat lukt niet met die kunstof ondergrond, dat glijd niet! Dus ik val heel lomp op mijn achterste. Terwijl ik de slag maak, voel ik dat het mis is bij mijn elleboog. Pijn en een soort knap. Maar ach, ik ben een bikkel. Dus die wedstrijd toch gespeeld. En zelfs die week erna met band om mijn arm gespeeld. Ik kan mijn eigen speelpartner toch niet laten zitten. Stom, stom stom. Ik heb dus pijn in mijn arm. Achter het botje ligt de aanhechting van een spier. Die heb ik bezeerd. Gescheurd? Ik weet het niet. Wat ik wel weet dat ik al die tijd al met pijn in mijn elleboog rondloop. En ik kan niet zeggen dat de pijn echt minder word. Daarom werd er vandaag besloten door de fysiotherapeut om een foto te laten maken. Over drie dagen weet ik meer. Hoop ik. Getennist heb ik niet meer. En wij hadden nog wel alle gepeelde wedstrijden gewonnen. Balen als een stekker.
plaatje bron: oefensite.classy.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten