Gisteravond S. naar bed gebracht. Nog even rustig achter de computer werken leek me wel fijn. Dus ik ben net aan de gang, hoor ik boven mij gesnik. Ik achter de computer vandaan. Even polshoogte nemen waar dat verdriet nu vandaan komt. S. ligt met dikke tranen op zijn wangen in bed. Hij weet het niet zegt hij. "Ik mis jou zo, en het huis, en durf niet te zeggen dat ze moeten bellen." S. heeft soms last van een soort heimwee. Hij vindt het dan wel leuk, maar kan de gedachte aan mij en thuis dan even niet loslaten. En het vooruitzicht s'morgens dat hij me pas weer om vier uur ziet, maakt hem verdrietig. We spreken af dat hij lekker gaat slapen en als hij dan morgen echt niet naar de doeweek wil, dan mag hij een dagje thuisblijven.
Vanmorgen toen hij opstond zag ik het al. Hij blijft vandaag thuis. Lekker gezellig samen met mama dingetjes doen.
Vanmorgen toen hij opstond zag ik het al. Hij blijft vandaag thuis. Lekker gezellig samen met mama dingetjes doen.
1 opmerking:
Ik heb deze post al zo vaak gelezen, en hij blijft zo lief, zo kernachtig.
Wat duurt een dag soms lang.
Dat besef je niet altijd.
Een reactie posten